Saturday, March 3, 2012

Այս մասին մտածելու ժամանակ ունեցել ե՞ս



 Վերջերս կրկին հիշեցի իմ դիտած սակավ ֆիլմերի ցանկից՝ «Հիտլերի վերջին օրերը» ֆիլմից մի դրվագ. Ֆյուրերը  արդեն  ինքնասպան էր եղել, գերմանական գեներալները բունկերում փորձում էին որոշում կայացնել՝ մնալ բունկերում և պատմությունը գրել, որ այնուամենայնիվ ֆաշիստները չհանձնվեցին, թե լքել այն ետնամուտքերով և նոր ափերում նոր կյանք սկսել: Գերմանական զորքերի ամենաբարձր կոչումով բժիշկը համառում էր,- «եկեք լքե՛նք բունկերը, անիմաստ է պայքարելը, ինչքան էլ անհավանական է, բայց Ֆյուրերը էլ չկա և մենք ենք մեր գլխի տերը...»,- նման լարված արտահայտություններով դժվար է ասել բժիշկը փորձում էր արդարացնել իր՝ բունկերը լքելու որոշումը, թե ցանկանում էր կոլեգաներին ժամանակ հետո կրկին կենդանի տեսնել...
 Այդ պահին բարձրաստիճան սպաներից մեկը, բավականին հանդարտ տոնով դիմեց բժշկին, 

- « ինչո՞ւ ես այդքան կառչած կյանքից... »:




3 comments:

  1. Վերջին տողերից հետո սկսում ես կյանքին մի տեսակ այլ աչքերով նայել.... չգիտեմ լավ է թե վատ, բայց ավելի շատ սկսում ես մտածել ոչ թե երկարակեցությանդ մասին , այլ արածդ գործերի ու նրանց արդյունքների մասին: Եվ ի վերջո միթե աննպատակ ապրող մարդը իրականում ապրում է?
    Հարգանքներով` Ա.

    ReplyDelete
  2. վերջին հարցադրումտ դուրս շատ եկավ Անն...

    ReplyDelete
  3. նյութը պահանջեց այդպիսի հարցադրում...

    ReplyDelete