Tuesday, September 20, 2011

Կյանքում միակ վեհությունը ներդաշնակությունն է:

Կյանքում միակ վեհությունը ներդաշնակությունն է. երկար ժամանակ է այս խոսքերով է սկսվում այս բլոգը: Մեկնաբանություներ լսել եմ, թե մտերիմներից, թե պարզապես ընթերցողներից, առիթը, որ անրադարձա նրան մի փոքրիկ երեխա էր, որը մորը ստիպում էր պատասխանել այն հարցին թե ինչ է ներդաշնակությունը: Պատասխանը ինձ շատ էր հետաքրքիր, բայց պահի թելադրանքով ես այն չլսեցի, ինչևէ այդ առիթը հնարավորություն տվեց մեկ անգամ ևս համակարգելու սեփական նպատակին հասնելու ճանապարհը... Այո՛, իսկապե՛ս ներդաշնակությունը դա նպատակից բավարարվածություն է, մի երևույթ, որը վեհ է ամեն տեսակ զգացմունքից ու գեղեցիկից:
  Ստեղծեք անկախ նպատակներ, նպատակներ, որոնք Ձեզ նոր հնարավորություներով կոշտեն,  որոնք հավերժ են և որոնք Ձեր անխախտելի մասը կդառնան: Այս պայմանները անհրաժեշտ են բայց ոչ բավարար... Բավարարությունը սահմանեք և սահմանափակեք ինքներտ, այդ հարցին Ձեր միտքը երկար է սպասել, ուրեմն մի սպասեցրեք, դիմեք նրան այդ հարցով:
  Եկեք այսուհետ ներդաշնակության խորհրդանիշ բնությունից վերցնենք երեք գույն` կարմիրը, նարջագույնը և դեղինը: Նրանք խորհրդավոր 7 գույների վերին 3 գույներն են, որոնք այսուհետ Ձեր նպատակի խորհրդանիշը կդառնան:



  Պարզաբանեմ գույների ընտրությունը` Ձեր նպատակի ուղղին չափազանց նման է այս եռագույնին: Երբ նպատակը նոր է ձևավորվում այն Ձեր մտքում ասոցացվում է դեղին գույնով, ամեն բան պայծառ է և վառ, ապա երբ Ձեր առօրեան տրամադրում եք նրան դժարություները խամրեցնում են նպատակի հեռավոր ճարագող լույսը և այն դառնում է նարնջագույն: Եվ վերջապես այս ամենը ավարտվում է հաղթանակած կարմիր գույնով, երբ նպատակը իրագործված է: Քչերն են հասնում երրորդ մակարդակ, բայց դո՛ւ իմ ընթերցող կհասնես դրան և միայն այն բանի համար, որ հիմա դու լցված ես հավատով այս գույների հանդեպ ու դեպի նպատակ: Նպատակը դա կրակի բոցի պես մի երևույթ է, այն կստեղծվի մի փոքրիկ կայծից, բայց ոչ բոլոր կայծերը կրակ կդառնան, իսկ արդեն իսկ ստեղծված կրակը նպատակին ծառայացնելու համար նրան սնել է պետք... Հիշիր գույները կրակն են խորհրդանշում, իսկ կրակը Ձեր իրական նպատակն է:
  Վառիր քո կրակը, ջերմացրու նրանով քեզ և մտերիմներիտ... ամենայն հաջողություն եմ ցանկանում քեզ...

Thursday, September 15, 2011

ՀԱՅՈՒԹՅԱՆ ՀԱՐԱՏԵՎՄԱՆ ԳՐԱՎԱԿԱՆՆԵՐԸ

`




  Հայ լինում են ազգությամբ` նրանք ում ծնողները հայեր են, հայ լինում են մտքով` նրանք ովքեր հայերեն են մտածում և վերջապես հայ լինում են նրանք, ովքեր պարզապես գնահատում և նվիրվում են «հայ» արմատին: Բոլոր այն մեծ մտածողները` Բայրոն, Պուշկին, Գրիբայեդով, Նանսեն, Լեո ... մարդիկ, որոնց ծնողները հայ չեն եղել, բայց նրանք զգացել են հայի խորհրդավորությունը, որն այսօր այսպես կներկայացնեմ. ժողովուրդ, որն իր ծանրակշիռ ներդրումն է ունեցել քաղաքակրթության զարգացման մեջ դեռ այն ժամանակներից, երբ մարդկությունն իր ուսերից բեռն իջեցրեց անիվների վրա: Ժողովուրդ, որն ունեցել է թշնամիների մեծ, բայց բնակչության սակավ քանակ: Ժողովուրդ, որը տեսել է ամեն բան` ջարդ, կոտորած, կորցրել է` հող, տուն, եկեղեցի, ապա հաղթել, կառուցել, ստեղծագործել: Փիլիսոփայական այս պարույրը հայն իր մաշկի վրա է զգացել: Մեր ժամանակների հայը կրողն է այդ դարերի ի վերուստ տրված իմաստության պաշարի: Սա է հայի պատմությունը, սա է նրա բնութագիրը, հաղթաթուղթը, որ գենն է իր մեջ կրում:
   Բայց ժամանակը նորն է թելադրում, գիտատեղեկատվական ժամանակակից աշխարհում անհրաժեշտ է առավել տեղեկացված լինել հակառակ դեպքում ապագան չի ների: Երեսունամյա ժողովրդականություն վայելող արաբական իշխանություններ մեր օրերում ընկան միայն այն բանի համար, որ ժամանակի հետ համընթաց չքայլեցին, իսկ դա բերեց ծանր հետևանքների այդ ժողովուրդների համար: Կարծում եմ տեղին կլիներ այս օրնակներին կցել նաև ԽՍՀՄ-ի փլուզումը: Պետության առաջին դեմքի կտրվածքով խոչնդոտել կիբեռնետիկական զարգացումը պետության ներսում, մեկնաբանելով իբրև թե դա «բուրժուական հասարակարգի չարիք է» տրամաբանությամբ, բոլորը համաձայն կլինեն, որ այդ պետությունը տեղ չունի մեր օրերում: Անհրաժեշտ է սովորել ուրիշների փորձի վրա ևս:
   Այստեղից հետևություներ է պետք անել, որպեսզի ազգը հարատևի անհրաժեշ պայմաներից մեկը պահպանել և հզորացնել է պետք այդ ազգի հայրենիքը: Մեր պայմաններում, երբ բացակայում են նավթագազային մեծածավալ պաշարները, հետևապես այլ բան չի մնում անել քան կենտրոնանալն է գիտակրթական համակարգի գեր կատարելագործման վրա, մենք սխալվելու իրավունք չունենք, ստեղծված ամեն մի հնարավորություն պետք է օգտագործել կառուցելու համար գեր ժամանակակից դպրոցներ, համալսարաններ: Որպեսզի մեր սերունդները չդառնան օտարերկրյա «կատակասերների» կողմից իշխվող անհրաժեշտ է նրանց ժամանակակից ամենաբարձր մակարդակով կրթություն տրամադրել:
   Վերջին ժամանակներում մասայականորեն հիասթափություն եմ նկատում ամենութեք, մարդիկ և հատկապես երտասարդները անհավես են դարձել, բոլորի մտքները մեկ են արել, մեկնել արտասահման, մեկնել ուր, որ հնարաոր է միայն արագ, միայն շուտ... սա մեր ազգի հարատևման երկրորդ հիմնախնդիրն է: Պատճառը երկար եմ փնտրել... ինչո՞ւ, ի՞նչ նպատակով մեկնե՞լ, արդյոք այստեղ` Հայստանում հնարաոր չէ բարեկեցիկ ապրել... Խնդիրը բավականին խորքյին է: Այս խնդիրն ուսումնասիրելուց հնարավոր չէ չհիշել հայկական մի ասացվածք,- «որտեղ հաց, այնտեղ կաց», սա է այն հիմնական պատասխաններից մեկը, որ կստանաք հայ էմիգրանտներից: Բայց ի՞նչն է պակաս Հայաստանում, վատն են իշխանություննե՞րը... Այս հարցերի պատասխանները բուռն բորբոքումներով են ուղեկցվում, ծավալվելու անհրաժեշտություն չեմ գտնում: Բայց և այնպես Հայստանում կան բարեկեցիկ ապրողներ, որը բժիշկ, որը ծրագրաորող, իսկ առտասահմանյան այդ երկրներում էլ քիչ չեն ոչ բարեկեցիկ կյանքով ապրողները:
   Երբ երիտասարդը, որը դեռ հացի խնդիր լուծելու մասին չմտածելոց իր կյանքում առանցքային ուղղվածություն է վերցնում ամպայման արտասահմանում բնակություն հաստատելը, դա կարծում եմ միայն գալիս է սեփական երկիրն թերագնահատելուց, սեփական երկրին վատ ծանոթ լինելուց:
   Այս հարցի պատասխանը լուծման տեսքով ես այսպես եմ տեսնում. երբ դիտում ես արտասահմանյան երկրների տեսարժան վայրերի լուսանկարներ համացանցով անմիջապես գրավում է նկարի որակական հատկանիշները, նկարների վրա համապատասխան ծրագրերով աշխատանքներ կատարելուց հետո ստացված արդյունը գրավում է անմիջական դիտորդին: Արդյունքում դիտողըի մոտ, որը նույնիսկ եթե տեղացի է ենթագիտակցորեն բարձրացնում է արժեքըգնահատականը համապատասխան վայրի հանդեպ: Արդյունքում դիտողը բավարարված է զգում այդ վայրից, իսկ տեղացին հպարտ: Սա բերեցի մի պարզ օրինակ որը կարող է ազդել մարդու մտադրություների վրա: Հայսաշտանը բարեբաղտաբար ունի բավականին բազմազան ու արժեքավոր թե բնական և թե պատմամշակույթային վայրեր անհրաժեշտ է տանել համապատասխան աշխատանքներ դրանք մարդկանց լավագույնս կերպով ներկայացնելու համար: Որպեսզի դեռ նոր կյանք մտնող երտասարդը իրեն թերարժեք չզգա և առանցքային նպատակ չձևավորի արտասահման մեկնելը անհրաշեշտ է որպեսզի նա գիտակցի, որ ինքն ապրում է գեղեցիք երկրում:
    Մարդկանց մեծամասնությունը արտագաղթը բացատրում է երկրի տնտեսական ոչ բավարար պայմաններից ելնելով: Ինչ որ չափով համամիտ եմ: Ինչքան ել մարդ հայրենասեր լինի չի կարող սոված մեծացնել իր երեխային հայրենիքում, երբ արտասահմանում ռեալ շանսեր է տեսնում: Այս դեպքում կարծում եմ աշխատանք ունի անելու մեր կառավարությունը: Օրինակի համար սահմանամերձ գոտիները որոշ ժամանակով կարելի է հայտարարել ազատ տնտեսական գոտիներ, և պայմանագրեր կնքել գործարարների հետ, որ աշխատանքի վերցնեն այդ սահմանամերձ գոտիներում բնակող մարդկանց, պայմանով որ նրանք 10 տարի կձերբազատվեն ամեն տեսակի հարկերից: Այսպիսով այժմյան արտագաղթի ամենառիսկային գոտիներում մարդիկ կկարողանան կառուցել բարեկեցիկ միջավայր և միաժամանակ կամրասնենք մեր երկրի սահմանները:
    Ես տնտեսագետ չեմ և ոչ էլ առավել ևս քաղաքագետ, հետևապես ես չեմ կարող վստահորեն համառել թե միանշանակ, եթե կառավարությունը որդեջրի իմ մշակած այս մոդելը ապա ծառացած խնդիրները կլուծվեն: Բայց մի բանում մտահոգ եմ, որպես հայ և որպես Հայստանի Հանրապետության քաղաքացի, հայ էթնոցի հարատևման մեծագույն խնդիրներից մեկը դա հսկայական չափերի հասնող արտագաղթի դադարեցումն է: Այսօրվա Հայաստանը կարծես աշխարհին հայ էթնոս մատակարարող 29 հազ. քառ. Տարածք զբաղեցնող մի ֆաբրիկա լինի: Շաբաթը միջինը հինգ հարյուր Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի է հատում  միայն հյուսիսային սահմանը անվերադարձ...
   Չեմ կարծում ավելորդ կհամարեք համեմատությունս. հայերը  աշխարհում 8-ից 12 միլիոն են հաշվառվում (կապված նրանից, թե ծնողից մեկն է հայ թե երկուսնել), իսկ հրեաները 13,2 միլիոն: Կարծում եմ մտածելու առիթ է առաջացնում: Իսրաելը նույնպես շրջապատված է առանցքային իր համար թշնամիներով` արաբամահմեդական երկրներով: Իսրաելը ևս ունի տարածքային խնդիրներ չլուծված: Բայց կարծում եմ բոլորովին էլ այդ 1,2 միլիոն հրեաների տարբերությունը չէ, որ այդքան մեծ դեր է խաղում, որ Իսրաելը բարեկեցիկ է համարում այսօրվա հայը ավելի քան իր երկիրը: Դե եթե այդպես է ապա ինչպես կառուցեցին բարեկեցիկ երկիր 60 տարվա ընթացքում, ինչպես կենտրոնական անապատի անբերի հողի վրա վեր խոյացավ Թել Ավիվը և վերջապես ինչպես կարողացան մեծահարուստ հրեաներին համոզել, որ ներդրումներ կատարեն հայրենական պետությունում,  ինչու չուսումնասիրենք և չվերցնենք գործնականում իրեն արդարացրած մեթոդներ: Օրինակները բազում են...
  Այնուամենայնիվ կարծում եմ մեր ազգը կկարողանա դիմագրավել ժամանակի հրահրած անհարթ խնդիրներին, և գուց է միայն նրա համար, որ մենք հայ ենք: «Մենք սիրում ենք մեր ազգը ու մեր երկիրը» այս խեսքերը կցանկանամ հնչեն բոլոր հայերի մտքերում: Եվ այս առրթով մի ցանկություն առաջացավ նաև իմ մտքում, որ մեր երկիրն լինի այնքան լավն ու բարեկեցիք, որ ոչ միայն արտերկրի հայերը ցանկանան վերադառնալ հայրենիք այլև արտերկրացիները ցանկանան գալ և ապրեն Հայաստանում: Իսկ Թալիաթները թող գիտակցեն յուրաքանչյուր հայի նկատմամբ ոտնձգություն հրահրող ամպայման կպատժվեն Սողոմոնների կողմից: